Açı’nın 25 yılının 13’üne dahil olduk. Yıllar önce, Akatlar kampüsüne uğradığım bir gün, teneffüste öğrencileriyle top oynayan öğretmenlerin heyecanı, okulun bahçesindeki kiraz ağacından meyve toplamaya çalışan çocukların neşesidir bir yanıyla bir veli olarak benim zihnimde Açı, Fakat tabii ki yol uzun ve bazen engebeli ve elbette her şey her zaman bir oyun bahçesi tadında olamayabiliyor. Buna rağmen birçok okulu ziyaret ettikten sonra çocuğumuzu Açı öğrencisi yapma kararımızdan hiçbir zaman pişmanlık duymadık. Öğretmenlerinden, yöneticilerine, kapıda veliyi ismiyle, güler yüzle karşılayarak işinin hakkını veren güvenliğe, yemekhanede mideleri kazınan çocuklara zamanı olmasa da atıştıracak bir şeyler bulmaktan erinmeyen yemekhane çalışanlarına kadar herkese teşekkürler. Mezun olduklarında sadece akademik olarak donanımlı değil, dünya ve ülke meselelerini bilen, hayatın getirdiği zorunlulukların da farkında bireyler yetiştirmeye çalışan öğretmenlerin çabalarına da koca bir alkış. Öğrencilerine, okuldaki emekçileri gördüklerinde “kolay gelsin” demeyi öğreten yerdir Açı. Bu da sanırım genç bir insana kazandırılabilecek en değerli alışkanlıklardan biridir. Nice 25 yıllara!